Historia polskiej koszykówki sięga schyłku XIX wieku, kiedy to w Polsce nastąpił okres fascynacji wszelkimi grami z wykorzystaniem piłki. Ujednolicenie gry oraz zbliżenie jej do wzorców amerykańskich przypada na początkowe lata XX wieku. Ogromna rolę odegrało Towarzystwo Gier Ruchowych założone w 1904 roku
z inicjatywy Eugeniusza Piaseckiego. Wielką propagatorką i pionierką koszykówki
w naszym kraju była Maria Germanówna, która po krótkim stażu w szkole w Wielkiej Brytanii w 1909 przywiozła oficjalne przepisy i zasady gry. Systematycznie wprowadzając dyscyplinę do nauczania w wychowaniu fizycznym. Pierwszy mecz rozegrano 29 czerwca 1909 roku z okazji uroczystości otwarcia Parku TZR we Lwowie. Znaczna popularyzacja koszykówki wśród młodzieży, zwłaszcza żeńskiej, nastąpiły w latach dwudziestych i trzydziestych. Wtedy też powstały pierwsze drużyny i sekcje
w klubach Poznania, Łodzi, Warszawy i Krakowa. W 1928 roku powstał Polski Związek Gier Sportowych. Zorganizowano pierwsze mistrzostwa kraju mężczyzn (1928) i kobiet (1929). Nawiązano także pierwsze kontakty międzynarodowe.

Był to przełom dla rozwoju Polskiej koszykówki. Odpowiednia organizacja, gra według jednolitych przepisów, dobrze rozbudowany poziom rozgrywek pozwoliły na wystawienie w 1936 roku drużyny która uczestniczyła w turnieju Olimpijskim w Berlinie, gdzie zajęła IV miejsce wśród 21 zespołów a trzy lata później miejsce III. Po drugiej wojnie światowej koszykówka dalej silnie się rozwijała.

Dalszy rozwój koszykówki nastąpił  w  latach  pięćdziesiątych.  Wprowadzono  system  rozgrywek  ligowych  (I liga, później II liga i ligi międzyokręgowe), mistrzostwa Polski juniorów oraz juniorów młodszych, a także Puchar Polski. Powołano Polski Związek Koszykówki (PZKosz) w 1957 roku, który koordynował rozgrywki klubowe i działalność szkoleniową – kształcił trenerów i instruktorów, upowszechnił sport w szkołach, przeprowadzał liczne konferencje metodyczno-naukowe. Wielkim uznaniem dla pracy PZKosz było przyznanie Polsce organizacji Mistrzostw Europy w Łodzi w 1958r. i w Poznaniu w 1978r.

Lata 60-te i 70-te to fala polskich sukcesów na arenie międzynarodowej. Polska męska drużyna zajęła w Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. VII miejsce, w Tokio 1964 r. VI m., w Meksyku 1968 r. VI m., w Monachium 1972 r. X m., a Moskwie 1980 r. VII m. W mistrzostwach świata w Montevideo w 1967 roku zajęła V pozycję. Medale „posypały” się w tym czasie w mistrzostwach Europy. II miejsce w 1963 r. we Wrocławiu, III w Moskwie w 1965 r. i Helsinkach w 1967 r. Do tego dwukrotnie nasza kadra narodowa uplasowała się na IV miejscu  – Neapol 1969 r. i Essen 1971 r. W 2019 roku po 52 latach przerwy Reprezentacja mężczyzn zagrała w MŚ w Chinach odpadając w ćwierćfinale.

  Sukcesami może się pochwalić również reprezentacja żeńska – V drużyna mistrzostw świata Moskwa 1959 r., III drużyna mistrzostw Europy Palermo 1968 r. i dwukrotnie II miejsce w Banja Luce 1980 r. i Anconie 1981 r. Od tamtej pory ciężko było pokusić się o podobne sukcesy. Wyjątkiem jest ten największy na arenie międzynarodowej, jakim jest złoty medal mistrzostw Europy kobiet, wywalczony w 1999 r. w Katowicach. Co więcej dał on naszym paniom przepustkę na igrzyska olimpijskie do Sydney (2000), gdzie zajęły VIII lokatę – w jedynym jak do tej pory występie w tego typu zawodach.  

  Nasz kraj był kilkukrotnym organizatorem mistrzostw Europy, w 2009 roku gościł najlepsze męskie reprezentacje narodowe Europy, a ostatnio gośćmi w naszym kraju były najlepsze żeńskie reprezentacje narodowe Europy, które odbyły się w 2011 roku w Katowicach.